Kötü bi başlık oldu ama babamın halasını kaybettiğimizi öğrendik dün. Çok üzüldüm. Pamuk gibi bi kadındı 3 aydan beri hastanedeydi. Doktorların masada kalabilir dediği 2 ameliyatın üstesinden geldi. 82 yaşında hala güçlüydü o kadın yaşama sımsıkı sarılmaya çalıştı ama olmadı dün o aramızdan ayrıldı. Onu hep o gülen güzel yüzüyle hatırlayacağım. Allah mekanını cennet yapsın. Bugün cenazesi vardı çok tuhaf düşünceler vardı beynimde.
Yarın olmayabilirsek bugün niye varız bu hayatta. Ölüm çok tuhaf geliyor bana çok korkutucu düşündükçe boğulcakmış gibi oluyorum. Sevdiğim birini kaybetmek onun yokluğuna alışmak. Alışılıyor sanırım. Yakın zamanda arkadaşımın babasını kaybettik. Hâlâ ayakta, güçlü duruyor durması gerekiyor çünkü. Bunuda anlamıyorum güçlü durmaya çalışmak. Evet hayat devam ediyor zamanla yanımızdan gidenlerin yokluğuna alışıyoruz ama güçlü durmak zorunda değiliz acımız o bizim ve yaşamak istiyorsak yaşamalıyız.
Hayat çok boş geliyor ölümü düşündükçe ve gerçekten uğraştığım şeyler çok anlamsız kalıyor ölüm karşısında. Bi sürü kırgınlıklar, saçma sapan işler, kızdığım yada sevindiğim şeyler herşeyin anlamı yok oluyor. Bir gün ben olmayacağım ve herşeyin anlamı bitecek. Peki ne için uğraşıyorum biri buna cevap versin.
Beynim uyuştu sanki düşünmekten. Kendimi sorgulamaktan yoruldum. Yaşayarak ölümü bekliyoruz.
3 yorum:
Başınız sağ olsun, ışıklar içinde uyusun. Evet, haklısınız, adına yaşamak dediğimiz bu olguda anlamsız kavga ve kaygılarla kaybedecek zaman yok aslında. Sevgi ile yaşama bağlanıp üretebilmek paylaşabilmek önemli olan. Sevgiler, selamlar.
Başınız sağlolsun canım..Ölümün yüzü gerçketen çok soğuk.Allah kalanlara sağlık ve sabır versin.
Çok teşekkür ediyorum ikinizede. öpüyorum sizi.
Yorum Gönder