Yine uzun zamandır yok oldum ortalardan. Bu sefer kötü şeyler yaşadım, zor günler geçiriyorum. Dedemin bacağı kırılmış dua edin demiştim sizlere. 15 gün önce dedemi kaybettik. Hemde hiç bi sorunu yoktu. Dedem bacağı kırıldıktan sonra yürümeyi istemedi. Korkuyu yenemedi tekrar düşüp bi yerini kırmaktan korktu. Dedem zaten zayıftı iyice zayıfladı. Oturmak bile istemiyordu, yemeğini annem yediriyordu en çok anneme güveniyordu zaten halamlar gelip bakmadılar hiç. Sürekli yatmaktan sırtında yaralar oluşmaya başlamıştı. Başka bi rahatsızlığı yoktu. Zordu dedem için öylece yatıyordu. Ama çok canım yandı anlatmıştım sizlere çok şey paylaştık biz dedemle. Bütün çocukluğum dedemle geçti, bütün oyunlarımda dedem vardı. Yutkunamıyorum boğazımda ki kocaman şey gitmiyor. Ben ilk defa bu kadar yakınımdan birini kaybettim çok zormuş hele bu kadar kıymetliyken. Düğünümü görseeydi keşke diyorum ama çok şükür sevgiliyi gördü tanıştırdım onları. Kısmet böyleymiş. Diğer evdeydim 1 hafta biz dedemlerle aynı bahçede oturuyoruz orda, birde hasta oldumki sormayın ciğerlerimi üşütmüşüm kafamı kaldıramadım sadece tebareke için misafirler gelince kalkabildim. Zormuş gerçekten söyleyecek hiç bi söz bulamıyorum tıkanıp kalıyorum.
Bu haftasonuda sevgilinin yanına gidip geldim. Çok özlemiştim, görmeden yapamayacaktım daha fazla. Manisa alaşehir yollarına düştüm cumartesi sabah ordaydım akşamada dönüp geldim. Nasıl güzel bi gündü anlatama sizlere. O kadar çok özlemiştimki. Elini tutup gezmek bile büyük bi lüks olabiliyormuş böyle uzaktayken. O kadar iyi anladımki onun değerini hele böyle insan ölümle karşı karşıya gelince herşeyin ne kadar boş olduğunu anlıyorsun. Gerçi yinede çabuk unutuluyor bazı şeyler, hayat telaşesinde kaybolup gidiyor acılarımız.
Bu aralar ben biraz depresifim. zor geçiyor anlayacağınız günler.
Sizler mutlu olun =)