
Yine karamsarlıklar içinde boğluyorum bu aralar. 4 ay olacak nerdeyse hala babama uygun organ çıkmadı ve babam hala hastanede yatıyor. Darmadağın bi hayat yaşıyormuşum gibi geliyo. Yanımda annem ve sevgiliden başka hiç kimse yok. Babam orda biz burda.
Ama insanlarımız gerçekten çok cahil. Organ nakline gereken önem verilmemekte ve kimse bağış yapmayı kabul etmemekte. Birine hayat vericeksin ayrıca sadece bir insan değil bir kaç insana hayat verebilirsin bundan büyük iç huzuru olamaz. Çürüyüp gidecek toprağın altında ya. Bırak umut ol birilerine.
Zor geliyor canımı çok yakıyor bu durum. Kafam çok dağınık hiç bişeyi yapamıyorum. Beynimden bi dünya şey geçiyor ama hiç biri net değil. Gülüp eğlenmeye çalışmayı içime atmayı tercih ederim ben ama arada çöküyor üstüme karabasanlar. Ağır geliyor bu yük bana taşıyamıyorum bazen. Umudum var onu kaybetmemeye çalışıyorum ama zor oluyor. Anneme karşı güçlü durmaya çalışıyorum. Üzüldüğümü görmesin diye çırpınıyorum. Annemde çok dağıldı. Çok özledim hep beraber gülüp eğlenmeyi gezmeyi. Herşeyi özledim.
Boğazım yanıyor. Özledim babişkom seni ='(